Solilokwium to praktyka somatyczna stworzona przez Monikę Błaszczak na styku choreografii, hauntologii i ekologii. Solilokwium jest praktyką stawania się.

 

W praktyce Solilokwium osoba tańcząca jest zachęcana do badania swojego ciała jako archiwum swoich doświadczeń z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, a także swoich relacji z otoczeniem, zarówno w kontekście najbliższego otoczenia, jak i szerszego kontekstu Ziemi i Wszechświata. Praktyka wciela perspektywę hauntologiczną do badań nad ciałem w czasie i przestrzeni, poprzez zwrócenie uwagi na złożoność procesów materializowania się, rozumianego zarówno jako wytwarzanie znaczenia oraz ucieleśnienie w nielinearnym czasie. Ponieważ cała materia jest ze sobą uwikłana, praktyka Solilokwium wiąże się z uczeniem się o sprawczości leżącą w naszym stawaniu się do wpływania na całą materię.

 

Solilokwium zachęca osoby praktykujące do kwestionowania sposobów, w jakie nauczono ich rozumieć swoje ciała, do uważnego słuchania, do pożądania inaczej oraz do odkrywania radykalnej samotności i intymności, którą ona przynosi. Solilokwium to proces tworzenia pracy nad własnym ciałem poprzez hauntologiczne choreografowanie siebie. Termin hauntologia został zaproponowany przez Jacques'a Derridę w "Widmach Marksa" (1993) i odnosi się do paradoksalnego stanu bycia (an)i obecnym, (an)i nieobecnym.

 

Kładąc nacisk na historyczne rozumienie choreografii jako praktyki pisania oraz proponując rozumienie ciała jako tekstu, Solilokwium zachęca osoby praktykujące do uważnego przyjrzenia się procesowi czytanio-pisania swojego ciała. W tym celu, Solilokwium proponuje figurę ducha jako fazę procesu stawania się ciała. Praktyka oferuje zatem możliwość spotkania z duchami, które są nie/obecne w naszym ciele oraz w ciałach, z którymi się stajemy, zachęcając osoby praktykujące do przyjrzenia się sposobom, w jakich są dotknięte, poruszone i ukształtowane przez swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość.

 

Solilokwium eksploruje rozległe obszary wiedzy, dążąc do poszerzenia naszego rozumienia ucieleśnienia, czasoprzestrzeni, pamięci, pożądania, natury i procesów stawania się.

 

Dziś myślenie o materii wydaje się być słusznym i wartościowym zajęciem tylko wtedy, gdy weźmie się pod uwagę konsekwencje kryzysu klimatycznego dla świata. Dlatego też Solilokwium w szczególny sposób zajmuje się duchem zbliżającego się szóstego masowego wymierania, które dotyka nasze ciała, ciała innych i ciało Ziemi. Solilokwium pyta zatem: jaki rodzaj tańca jest możliwy i konieczny na umierającej planecie? Jak możemy kolektywnie uruchomić uzdrawiający potencjał tańca, aby przekształcić nasze relacje z Ziemią, jej ekosystemami i sobą nawzajem? Jak możemy oprzeć się kapitalistycznemu pędowi do wydobywania, produkowania i gromadzenia, i zamiast tego zaangażować się w procesy związane z miłością, żałobą i tworzeniem? Do tych pytań podchodzimy z antykolonialnej, queerowej i feministycznej perspektywy.

 

Solilokwium można doświadczyć w postaci:

• Podręcznika Solilokwium (The Manual of Soliloquy)

• Zestawu ćwiczeń, eksperymentów cielesnych i prowokacji

• Samodzielnej i kolektywnej praktyki

• Zajęć i warsztatów z Solilokwium, osobiście lub online

• Spektaklu, w którym tancerka/-erz angażuje się w praktykę Solilokwium, będąc też obserwowanym/-ą

• Laboratorium dla różnych procesów stawania się

• Zbiorowej misji nadziei, odpowiedzialności i miłości.

 

Badania te zostały najpierw opracowane jako projekt końcowy Moniki Błaszczak w Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance w Londynie w 2019 roku i są stale rozszerzane w jej niezależnych badaniach.

 

W ostatnich latach Solilokwium otrzymało wsparcie od takich partnerów jak Performance Studies Department at New York University Tisch School of the Arts (USA), University of Chicago (USA), Independent Dance (ENG), Trinity Laban (ENG), The Place (ENG), Polski Teatr Tańca (PL), La Wayaka Current (CL-ENG), Instytut Adama Mickiewicza (PL), Narodowy Instytut Muzyki i Tańca (PL), United-C Eindhoven (NL), V.O Curations (ENG), Glasgow School of Art (SCT) i innych.